BLOG 4 Onzeker door PTSS

Door PTSS ben ik onzeker geworden. Ieder mens is wel (eens) onzeker dat kan over allerlei verschillende zaken zijn. Een bekende onzekerheid is bijvoorbeeld 'uiterlijk'. De ene mens is meer onzeker dan de andere of heeft er minder last van maar aan onzeker zijn kan je werken, als je dat wil.

Met de onzekerheid die ik nu ervaar, ligt dat voor mij anders. Het is een onzekerheid die als het ware 'diep van binnen zit' en waar ik voor mijn gevoel helemaal niet aan kan werken. De onzekerheid die ik ervaar heeft te maken met het gevoel dat ik niet altijd controle heb over mijn reacties. Op het moment dat reacties van mensen bijvoorbeeld respectloos overkomen (dat betekent dat ik het als respectloos ervaar terwijl in de meeste gevallen de mensen dat helemaal niet als respectloos hebben bedoelt!) reageer ik anders dan ik normaal zou doen of mensen die mij kennen van mij zouden verwachten. 

Een dergelijk reactie roept bij de ander of de omgeving heel vaak (mijn ervaring) op tot irritatie en/ of onbegrip. Heel begrijpelijk omdat een dergelijke reactie voor een ontvanger (tegen wie je de reactie uit)  zomaar 'out of de blue' (dus voor het oog zonder aanleiding) ontstaat.  Ook ik ben me niet bewust van een dergelijke reactie en al helemaal niet van de impact die het heeft op de ontvanger. Wel ben ik inmiddels zover dat ik nu vrijwel direct besef dat het 'wel weer mijn schuld' is. En juist dat is wat mij zo ontzettend onzeker maakt. De situatie die ontstaat is al vervelend voor alle betrokkenen maar ik voel me daarbij ook nog eens schuldig. Natuurlijk weet ik dat dit aangestuurd wordt door PTSS en dat ik er niets aan kan doen maar zo voelt dat niet!

Dat maakt mij onzeker en dat ik voor mij ook direct een aanleiding om geen of zo min mogelijk contact te hebben met onbekenden en mensen die niet op de hoogte zijn van dit soort PTSS-reacties. Ik merk dat ik de controle kwijt ben op mijn reacties als er triggers zijn die mijn brein, zonder dat ik het  zelf weet, ziet als gevaar en direct linkt aan de traumatische gebeurtenis waardoor mijn PTSS is ontstaan. Hierdoor geef ik reacties, die ik niet bewust geef, maar die door het brein worden gestuurd om mij voor het gevaar te behoeden. Ik vind dat erg vervelend omdat ik zelf graag volledig verantwoordelijk wil zijn voor wat ik zeg en doe. 

Ook voor de mens om mij heen is het frustrerend en teleurstellend om een dergelijke gestuurde reactie te moeten ontvangen. De impact, heb ik uit ervaring gemerkt, is vaak erg heftig voor hun. De mensen kunnen een dergelijke reactie niet plaatsen bij de persoon die ze kennen maar ook niet plaatsen in de situatie waarin de reactie wordt gegeven. Mijn ervaring is dat voor hun de reacties vaak hard, zonder emotie en op dat moment gemeend lijken. Daar ontstaat dan de verwarring, het verdriet en de onenigheid.

Met deze BLOG wil ik aangeven dat er geen winnaars of verliezers in een situatie zoals beschreven maar enkel slachtoffers! Met alle BLOGS wil ik proberen om meer inzicht te geven in PTSS, de impact die het heeft of PTSSers en de mensen die ermee te maken hebben maar ook om een stukje begrip. Dat stukje begrip zou kunnen bijdragen aan een minder heftige situatie voor de betrokkenen in een dergelijke situatie. 

Als tip zou ik PTSSers willen meegeven om na een dergelijke situatie, de situatie goed te analyseren voor jezelf. Jezelf vragen stellen als 'Wat gebeurde er nu eigenlijk?', 'Waar gebeurde het?', "Was er een aanleiding?', 'Hoe was op dat moment mijn eigen conditie? (was ik bijvoorbeeld moe, gestrest, boos)'..... Het is mijn ervaring dat je door een dergelijke situatie voor jezelf of eventueel met de betrokkene (als je dat kan en wil natuurlijk) iedere keer te analyseren en te evalueren, je na verloop van tijd een stukje inzicht krijgt in het gedrag wat je niet wil maar toch gebeurt.

Voor de betrokkene zou ik als tip willen geven om op het moment dat er een totaal 'vreemde' reactie wordt gegeven door een PTSSer toch even stil te staan voor je een reactie geeft. Dat is moeilijk omdat de reactie wordt geven door iemand (PTSS is niet zichtbaar) die de indruk wekt het te menen waarbij de reactie ijskoud en keihard wordt geuit. Ik heb gezien wat een dergelijke reactie van mij gedaan heeft met mijn partner, dat was achteraf schrijnend om te zien voor mij. Inmiddels hebben wij samen veel reacties geanalyseerd en geëvalueerd. Dit heeft geleid tot meer inzichten waarbij hij zich afvraagt in een dergelijke situatie is dit een reactie van mijn vrouw of is dit een PTSS gestuurde reactie via mijn vrouw? Ondanks dat gaat het nog steeds wel eens mis omdat de reacties zo onverwachts en hard zijn en hem werkelijk letterlijk overvallen waardoor hij impulsief reageert. Ieder stapje in de goede richting is weer een stapje en altijd beter als geen stap! Dus mijn man en ik zijn allebei erg blij met het resultaat en genieten van elke keer dat het nu wel lukt!!

Ik ben trots op hem en hij is voor mij een enorme steun. Zonder hem was ik zeker niet gekomen waar ik nu sta! Ik hoop met deze site dat er meer mensen deze ervaring zullen krijgen waardoor het leven met PTSS een stuk dragelijker blijft!